De Marshall
Als kind was ik altijd op mijn hoede voor politieauto’s. Het waren van die kleine, hoekige, witte Volvo’s. Je kon ze altijd horen aankomen. Volgens mij hadden alle automerken in die tijd – ik heb het over de jaren ’70-’80 – een eigen geluid, en dat specifieke smerisgeluid was te herkennen uit duizenden. Wij – m’n vrienden en ik – hoorden ze van mijlenver aankomen. Onbewust waren we er altijd, overal op gespitst en als je ze niet had opgemerkt, schrok je je kapot. Het rare is dat we helemaal niet zoveel verkeerds deden, maar het gerucht ging dat de politie je zomaar mee kon nemen. Ik denk dat we in mijn jeugd behoorlijk bang gemaakt zijn voor ‘het gezag’.
Veertig jaar later sta ik op de green van hole 4. Het is schitterend weer, m’n maat en ik spelen allebei perfect en ik heb de unieke kans op een birdie. Op mijn niveau een zeldzaamheid. Dan opeens slaat de schrik me om het hart als ik, zonder dat ik ‘m hoorde trouwens, een buggy aan zie komen. Wat is er aan de hand? Het wagentje rijdt onverstoorbaar recht op ons af. Het stopt. Er stapt een meneer uit. Ik moet nog beginnen met putten, maar ben gedwongen dit uit te stellen.
Zonder ook maar iets te zeggen komt de grijze man, klein van stuk, op ons afgelopen. Hij draagt een iets te grote donkerblauwe parka. Ik laat m’n balletje even voor wat het is, natuurlijk. En blijf op mijn plek staan. De duidelijk gepensioneerde man heeft een zakelijke en onbuigzame uitdrukking op z’n gezicht.
‘Heren…!’ Klinkt het, iets te luid voor de afstand die we tot hem hebben, een beetje met geacteerde autoriteit, zeg maar, de toon van een militair.
Ik zie m’n birdie wegvliegen, want alle aandacht gaat uit naar de taakbewuste man die zeer zelfverzekerd en rechtop tussen ons in is gaan staan. De sfeer is ongemakkelijk, net als de timing. Het is niet duidelijk wie hier niet blij is met wie. Er komt een iPad onder de parka vandaan, ook een blauwe, waarover druk geveegd wordt. Het duurt te lang. Het lijkt erop dat hij niet goed weet hoe dat ding aangaat.
Dan ineens: ‘U bent niet aangemeld…!’ Nu was het vandaag mijn beurt om ons aan te melden, lees betalen, en dat had ik keurig gedaan. Een bon was niet meer nodig volgens de seniore dames aan de balie, ‘Want alles gaat ó-tó-ma-ties tegenwoordig, ja, dat is de moderne tijd hè.‘
‘Hier staat van niet, dus u bent niet aangemeld.!’
Wie mij kent, weet dat ik bijna het kookpunt bereikt heb, maar mijn beste vriend grijpt wijs in. Hij zit in de communicatienetwerken-business en dat komt nu, op hole 4 dus, goed van pas.
‘Misschien heeft uw iPad geen update gehad?’
‘Geen updeet, ooh ja…?’
Hij draait zich verslagen om en wandelt terug naar z’n karretje. Op z’n blauwe jas staat met witte letters Marshall gedrukt.
Ik noteer vloekend een bogey.
