ZakenGolfVrouw, Het Toernooi – mooi én mooi pittig

Journalist en columnist Miriam Mars was te gast bij ’s lands grootste zakengolfevent voor vrouwen, ZakenGolfVrouw – Het Toernooi. Locatie: de Koninklijke Haagsche Golf & Country Club. Heel mooi. Maar ook: heel mooi pittig. Een impressie.

‘Misschien is het een goed idee om mijn elektrische trolley mee te nemen als je daar gaat spelen’. Het is geen vraag die mijn vriend Jean-Pierre -JP – aan mij stelt maar meer een terloopse opmerking die hij maakt als ik hem vertel dat ik door J. Lindeberg werd uitgenodigd om met ZakenGolfVrouw op de Koninklijke Haagse Golf & Countryclub te gaan spelen. Ooit heeft hij daar zelf een keer gespeeld en hij omschrijft de baan als; uitdagend – prachtig – bijzonder èn door een duingebied. Om de een of andere reden onthoud ik alleen maar de eerste drie omschrijvingen die hij noemt.

Die maandagmiddag rijd ik vol zelfvertrouwen naar Wassenaar. Dat vertrouwen heeft niets te maken met mijn golfcapaciteiten, maar wel met mijn voorbereidingen. Het lijkt namelijk slecht weer te gaan worden. Ook al gaat het die dag de hele dag hozen, sneeuwstormen of worden er orkaanachtige dingen over mij gestort? Ik Ben Goed Voorbereid. 

Voor de eerste keer in mijn leven volg ik ook daadwerkelijk de aanwijzingen van mijn routeplanner op. Als ik het prachtige Wassenaar inrijd, en mijn ogen uitkijk (ik woon zelf op tachtig vierkante meter in een ‘buurtje’ ergens in Brabant), val ik van de ene verbazing in de andere bij het zien van die enorme kapitale villa’s. ‘Sla over 50 meter linksaf’ wordt mij opgedragen. Dat doe ik. Braaf. Voor mij rijst een oprijlaan op. Zo’n lommerrijke laan, dat lijkt op ‘het tuinpad van mijn vader’ waar Wim Sonneveld over zong en zoals ik me dat tuinpad ook altijd voorstelde. Er doemt zich een prachtig door de zon beschenen witte villa voor mij op. Het clubhuis van De Koninklijke Haagse Golf & Countryclub. De lucht is strakblauw. Eenmaal binnen zie ik onmiddellijk wat bekende gezichten. Yulin, een van de organisatoren, legt mij uit waar de kleedkamers zijn, geeft mij mijn naambordje en noemt de namen op van de twee andere vrouwen die in mijn flight zitten. Top. De helft daarvan ken ik al. 

Boven in een van de prachtige zalen met een balkon dat uitkijkt op de allermooiste hole van Nederland, hole 18, van dit clubhuis is de ontvangst. Overal doemen oude bekenden op. De heerlijke Maud van Jumbo Golf, de altijd gezellige Ellen, die leuke Sandy waar ik altijd mee moet lachen en nog een aantal vrouwen waar ik weleens mee app/ mail of dm. Vrouwen die ik heb ontmoet tijdens een van de masterclasses die ik volgde bij Marloes of vrouwen die ik al eerder sprak op de eerste editie van ZakenGofVrouw die plaats vond op de The International. Ja we komen hier om te golfen. En om te netwerken. Maar we zijn hier vooral omdat deze dagen altijd megagezellig zijn en we in de watten worden gelegd door de organisatie. 

De Engelstalige golfpro van deze club geeft ons wat instructies voor op de baan. Pas dan begint het mij te dagen waarom JP voorstelde om zijn elektrische trolley mee te nemen. Dat het een duingebied was heeft hij mij verteld, maar dat we ook daadwerkelijk berg op- berg af zouden moeten gaan lopen? Niet alleen door maar ook over de duinen heen? Dat drong niet tot me door. 

Mijn flight besluit om eerst naar de drivingrange te gaan. We hebben nog tijd zat voor onze afslag. Het klikt onmiddellijk tussen ons drietjes en al op de mat maken we al grappend en grollend een ‘plan van aanpak’. We hebben twee uur en tien minuten de tijd om onze negen holes te spelen. De zon schijnt. Er is, letterlijk en figuurlijk, geen wolkje aan de lucht. Als we naar onze eerste afslag lopen, gutst het zweet al van m’n rug. Inwendig grom ik. Waarom luister ik nooit naar JP? Dan liep ik nu niet mijn kar en tas met daarin voor alle weersomstandigheden aan golf gear tegen deze k*tberg aan te duwen. 

Het plan van aanpak dat mijn flightgenoten Corinne, Claudia en ik verzonnen hadden, we spelen best ball, werkt als een tierelier. Althans. In onze hoofden. Niet alles wat we ter plekke verzinnen werkt, maar wel bijna alles. Nou ja. Bijna niks eigenlijk. Maar we zijn onverschrokken en extreem optimistisch. 

We zijn ruim over de helft, en komen aan bij een par drietje. Ziet er vrij simpel uit. We lopen naar de teebox, en ineens staren we in een afgrond. We besluiten dat ik met mijn ijzer-7 afsla – als ik hem goed raak dan lukt het mij wel – Claudia met haar hybride – moet lukken/appeltje eitje – en Corinne gaat erin met haar driver – vrees alleen dat ik te hard zal slaan. Mijn bal vliegt linea recta de green op richting vlag. We juichen al. Alleen rolt mijn balletje langzaam maar zeker van de green af, zo de afgrond in. Uiteindelijk lukt het ons met verschillende plan van aanpakjes die we ter plekke bijstellen de bal richting de vlag te putten. En te putten en te putten en te putten.

Na meer dan drie uur bergen beklimmen, het uitzicht bewonderen, hotdogs eten en een smoothie naar binnen werken, één piepklein regenbuitje – twee sanitaire stopjes, balletjes slaan en balletjes zoeken en heel veel plannen van aanpak, belanden we eindelijk op die ene hole waar heel golfspelend/minnend Nederland lyrisch over doet. Hole 18. 

Eindelijk dan toch dat uitzicht op het wonderschone clubhuis waar onze medegolfsters van vandaag al lang en breed aan de champagne ons op staan te wachten. In het schemerdonker. We hebben geen plan meer. Gezusterlijk slaan we alle drie onze ballen ergens links. Op een flank. Waar bomen staan. Vol goede moed spelen we uiteindelijk onze laatste hole onder luid gejoel van alle andere zakengolfvrouwen. 

Eenmaal omgekleed worden we verwacht in het pitchcafé waar vier van onze partners, Maud van Jumbo Golf & Hockey, Corinne van VINVIN Wines, Anuscka over Uw Makelaar in O.G. en Carine over elkaar als vrouwen versterken en haar bedrijf Axon Lawyers, elk heel in het kort en ieder op haar eigen humoristische of ludieke wijze samenvatten hoe zij te werk gaan. Hoe ze klanten aan zich weten te binden. Hoe ze hun mannetje staan èn ook niet onbelangrijk, krijgen we van hen waardevolle tips and tricks waar we na afloop over na kunnen kletsen tijdens het diner.

Tot onze grote verbazing vielen we, ondanks onze geweldig besproken tactische plannen, niet in de prijzen. De wijn en het eten smaakten daarentegen top. Het werd een heel gedenkwaardige, gezellige avond. De goodie bag die iedereen na afloop kreeg zorgde ervoor dat iedereen zich een beetje winnaar voelde. Althans. Wel degenen die een plan van aanpak hadden, die helaas niet helemaal bleek te werken. Geen prijs. Toch gewonnen. 

Op de terugweg begint het langzaam maar zeker toch te regenen. En ik? Ik denk alleen maar: Wanneer kunnen we weer?