Het Nieuwe Golf
In het nieuwe normaal probeert Patrick te gaan golfen. ‘U moet wel gereserveerd hebben, anders mag u niet verder.’
Nog vóór de draai naar de parkeerplaats zie ik een witte partytent in de bocht staan. Tafeltje, stoeltje en een student met een map in z’n handen.
‘Goedemiddag, heeft u gereserveerd?’
– ‘Nee. Ik heb een mail gekregen en daar stond niets over reserveren. Ik wil alleen even op de driving-range en misschien nog een rondje par-3 als dat mag.’
‘U moet gereserveerd hebben, anders mag u niet verder.’
-‘Prima, maar ik heb hier een mail, lees maar, en de dame schrijft hier dat het goed is.’
‘Nou ja, ik begrijp het ook niet meer, rij maar door dan.’
Op mijn route naar de overkapping kom ik niemand tegen. De doodse stilte doet mij denken aan een begraafplaats, alleen de zerken ontbreken. Geschilderde pijlen op het pad leiden me langs lege oefengreens en twee verlaten teeboxen. Aangekomen op de oefenbaan laat ik per ongeluk een vrouw schrikken. Met een sprayfles desinfecteert ze één voor één de mandjes. Ze verontschuldigt zich voor het vreemde geluid wat ze maakte door de schrik.
‘Heeft u les?’
-‘Nee, ik ga even een paar mandjes leeg slaan en misschien straks nog een par-3 lopen als dat mag.’
‘De drivingrange is alleen voor als u les heeft of een starttijd heeft gereserveerd. Maar u bent doorgelaten, dus het zal wel goed zijn, ik begrijp het ook niet meer.’
Ik voel dat mijn aanwezigheid spanning en verwarring brengt. Er staat werkelijk niemand op één van de 60 matten. Ook op het veld rijdt geen ballenraap-autootje en tussen de bomen zie ik nergens beweging die verraden dat in de verte mensen lopen.
Na de berg ballen, die nu verspreid op het grote grasveld liggen, wil ik ook wel een rondje lopen. Het is mooi weer en windstil. Ik laat m’n tas staan en wandel naar de receptie.
Halverwege kom ik opnieuw een checkpoint tegen. Witte partytent, tafeltje, stoeltje en geen flexibele student deze keer, maar een seniore heer met een map èn een gebrek aan humor. Na de begroeting zucht hij voornamelijk over het feit dat ik zomaar doorgelaten ben. Ik had immers geen reservering en dát is niet de bedoeling.
Nadat ik mijn mail heb voorgelezen en vriendelijk vroeg of ik tóch de baan mocht lopen strijkt hij met z’n hand over ’t hart. Na een korte studie in het schema krijg ik een starttijd die 10 minuten na nú is.
‘Ik heb 14 uur 40 voor u, maar u had wèl moeten reserveren, maar ik begrijp het ook niet meer.’
– zo dat is snel, dan moet ik nog rennen…?!
‘Nee hoor. Doe maar rustig aan, de eerstvolgende is pas om 1700 uur’
Omdat ik nog moet betalen volg ik de getapete pijlen op het tapijt naar de balie. De routing heeft veel weg van dat cavia-spel van vroeger op TV. Ik kies een baan die met een onnodig ruime bocht naar de toonbank leidt. Achter de enorme plastic wand zitten drie mensen. Drie volwassen mensen die verbaasd kijken naar een man die tussen twee lijntjes met een omweg naar ze toeloopt. De vraag: ‘wat kan ik voor u doen?’ kreeg door de toon een heel andere betekenis.
Ik leg uit dat ik graag wil golfen op de par-3 baan en dat ik een starttijd heb van minder dan 10 minuten van nu.
-‘Dus ik wil graag betalen.’
‘Maar ik zie dat u niet heeft gereserveerd? Want ik kan uw naam niet op de lijst vinden, u bent geen lid?!’
-‘Nou, dat klopt.’
Waar ik het geduld vandaan haal weet ik niet, maar voor derde keer leg ik uit hoe het mogelijk is dat sta waar ik nu sta. Dit terwijl ik word aangekeken alsof ik zojuist de grens met Noord-Korea over gewandeld ben.
‘Ja, ja, ja nou, ik begrijp het ook niet meer, hier is uw kaart, u hoeft niet te haasten want de eerstvolgende is vanavond pas.’
Als ik terugloop over een verlaten grasveld realiseer ik me dat ‘het nieuwe normaal’ niet alleen voor mij weleens heel lastig kon gaan worden.
