Even bellen met… Sanne Sijben

De European Tour draait alweer enige weken in het ‘nieuwe normaal’, kunnen Darius en jij jullie draai ook weer een beetje vinden?

‘Ja… en nee! In die zin dat er veel is veranderd voor ons. Sinds kort ben ik namelijk niet meer ‘op de tas’ van Darius.’

Wacht even. Je bent gestopt met caddiën voor Darius? Maar het ging zo goed?

‘Het ging ook goed. Dit leven op de Tour was onze grote droom, ons grote, gezamenlijke avontuur waar we ontzettend veel zin in hadden. Maar door Covid-19 werd alles plotsklaps anders. Onzeker. Toernooien vielen weg, ineens zaten we weken achtereen thuis, zonder dat duidelijk was wanneer we weer konden spelen. In het begin kwam het stiekem goed uit: ik kon mij in het voorjaar namelijk volledig storten op het schrijven van mijn thesis. En dat lukte; ik heb toen in zes weken mijn Master Onderwijskunde kunnen afronden. Maar vervolgens was de situatie op de Tour nog steeds onduidelijk. Dat was het moment dat we besloten dat ik ging uitkijken naar zekerheid, een baan in Nederland. En daarmee nam ik dus afscheid van de tas van Darius en van mijn rol als caddie.’

Hoe moeilijk was dat, om die beslissing te nemen?

‘Ontzettend moeilijk. Al was de beslissing vorig jaar om met Darius mee de Tour op te gaan minstens net zo moeilijk. Uiteindelijk moet je er veel voor opgeven. Maar ik deed het met volle overtuiging. Nu moest ik in korte tijd weer zo’n life-changing besluit nemen. En ik vond het echt lastig om dit los te laten. Gelukkig staan Darius en ik er hetzelfde in. Nuchter aan de ene kant: ons verstand zegt dat dit de beste beslissing is. Aan de andere kant zegt ons hart iets anders. Nogmaals, dit Tourleven met alles wat erbij hoort – wedstrijden, avontuur, andere landen, culturen, verre reizen – was wel een droom van ons beiden.’

En nu? Wat ga je nu doen?

‘Nou – ik heb het eigenlijk ontzettend druk. Bij de eerste organisatie waar ik als onderwijskundige solliciteerde, kon ik direct langskomen. Na twee gesprekken werd ik aangenomen als senior beleidsadviseur. Ik kon meteen beginnen, maar gelukkig vond mijn nieuwe werkgever het goed dat ik eerst nog een paar weken met Darius meekon. Een soort afscheidstournee als caddie. Een toernooi in Oostenrijk, en twee in Groot Brittannië. En dan zul je net zien – we werden vierde in Oostenrijk! Fantastisch natuurlijk, maar het schoot wel even door ons hoofd… shit, doen we hier goed aan?’

Nou? Doen jullie hier goed aan?

‘Ja. Op dit moment is dit de beste en verstandigste oplossing. Intussen hebben we ook een goede vervanger voor mij gevonden: Pete Busbridge, alias Buzz of The Buzzer, is nu de caddie van Darius. Ze hebben twee toernooien samengewerkt en dat ging goed. Ze hebben nu ook naar elkaar uitgesproken dat ze de toernooien in Spanje en Portugal – als die doorgaan – samen gaan doen. Buzz is een Engelsman, gek van golf, hij blijft altijd rustig en positief, hij heeft veel ervaring en het belangrijkste: ze hebben een goede klik. Dat geeft mij ook weer het gevoel dat ik dit met een gerust hart kan overdragen.’

Maar hij is niet zo leuk als jij!

‘Haha, dat klopt…Uiteindelijk was het zo bijzonder dat Darius en ik dit samen konden doen, al was het maar kort. En misschien is het toeval, maar bij de afgelopen toernooien zag ik vaker de vriendin of vrouw ‘op de tas’. Als je samen een goed team bent – dat is alles wat je nodig hebt. Maar met Buzz zijn we heel blij. Uiteindelijk weet hij zoveel meer van golf af dan ik.’

Is dit definitief? Of denk je – stel dat de situatie volgend jaar of het jaar erop sterk is verbeterd – dat jullie toch weer samen de Tour op gaan? 

‘Dat is heel lastig in te schatten. Als alles weer normaal zou zijn, zonder Corona, zonder coronamaatregelen en veiligheidsvoorschriften, ja – ik denk het wel. Maar of het realistisch is? Deze weg hebben we nu ingeslagen en het is goed zo. Maar zeg nooit nooit.’