Steeds meer vrouwen golfen, maar de golfwereld is nog steeds een mannenwereld. Toch gloort er, voorzichtig, hoop.
Dit is een waargebeurd verhaal. Een paar jaar geleden was ik afgereisd naar Keulen, om verslag te doen van het BMW Championship. Ik was daar vooral voor een mooi achtergrondverhaal. Darren Clarke speelde er namelijk – in die periode een graag geziene gast bij journalisten, want hij had een mooi verhaal: een rouwende weduwnaar, alleenstaande vader van twee jonge kinderen, die boven zichzelf uitsteeg, zijn beste spel ooit speelde en vervolgens de grote held werd in de Ryder Cup.
Wachten op een quote
Enfin, daar stond ik dan, notitieblok in de aanslag, bij de uitgang van de tent waar spelers hun kaarten ondertekenen, de plek waar verslaggevers rondhangen in de hoop een quote op te tekenen van een speler, bij voorkeur een publiekstrekker.
En nu komt het – terugdenkend krijg ik er nog steeds een beetje buikpijn van: ik werd bij de arm gepakt en afgevoerd door een beveiliger.
Ik, die vroeger nog niet eens een snoepje uit de bak bij de Jamin durfde te jatten. Het zou de luis-in-de-pels-journalist kunnen gebeuren, die een speler tot vervelens toe stalkt met kritische vragen, bij voorkeur als het even slecht gaat. Maar ik?
Behoorlijk pissed
Nee, deze beveiliger dacht dat ik om een handtekening stond te bedelen.
Echt. Een handtekening.
Los van het feit dat ik in mijn leven nog nooit een Beroemd Persoon om een handtekening heb gevraagd (oké, voor George Michael had ik waarschijnlijk een uitzondering gemaakt), was ik redelijk pissed dat die beveiliger er blijkbaar gewoon vanuit ging dat ik daar, te midden van zeker twintig andere verslaggevers, zakelijk gezien niks te zoeken had.
Verontwaardigd en met het schaamrood op de kaken, zwaaiend met met mijn perskaart, foeterde ik dat ik toch echt daar stond omdat ik een Serieuze Baan had.
Domein van mannen
Waarom hij mij uit de groep verslaggevers pikte? Er stonden toch tig andere verslaggevers met notitieblokjes. De beveiliger haalde z’n schouders op. “Hier mag je alleen komen als je journalist bent”, antwoordde hij. “Ik dacht gewoon dat jij een handtekening wilde. En dat mag hier niet.”
Het illustreert de wereld van de schrijvende golfpers. Grotendeels het domein van mannen.
Frisse verschijning
Je ziet dat verschil bijna overal in de sportwereld. Vrouwen die dezelfde sport als mannen beoefenen, worden anders bekeken, beoordeeld en beloond. Als topsporter heb je op de eerste plaats uitzonderlijk talent en een onuitputtelijke werklust. Dat spreekt voor zich. Maar waar topsportende mannen gewoon lekker lelijk mogen zijn, ben jij, als topsportende vrouw, een leuke, frisse verschijning met lang haar in een mooie paardenstaart. Natuurlijk ben je wel gespierd, maar niet té. Je doet het goed voor de camera, je hebt een prettige stem – niet te hoog, niet te laag, je hebt een stralende lach, maar niet té, want anders nemen ze je niet serieus. En onder alle omstandigheden blijf je er onverstoorbaar goed uitzien, ook als het heel erg warm is, of koud, of als het heel hard regent of waait. In de golfwereld is het niet anders, al ontwikkelt die zich langzaam in de goede richting. Hoewel dagelijks verschijnen in een vormeloos zwart regenpak niet zo goed is voor je pr, is een naaktkalender gelukkig ook geen must meer om als vrouwelijke pro de aandacht van sponsors en geldschieters te trekken.
Eentiende
Geld is trouwens nog wel een puntje van aandacht. Vrouwen krijgen, op hoge uitzonderingen na, nog geen schijntje van wat de mannen verdienen. De Ladies European Tour moet het beste vrouwengolf ter wereld etaleren, maar de realiteit is dat een subtopper of middenmoter in Europa niet voldoende verdient om uit de kosten te komen. De tour heeft de afgelopen jaren een aantal aansprekende toernooien geschrapt vanwege te weinig sponsorgeld. Op de toernooien die er nog wel zijn, zijn de prijzengelden bij de vrouwen een stuk lager dan wat de mannen op de Europese Tour verdienen. En dan hebben we het niet over 20 procent, of de helft lager. Vrouwen verdienen eentiende van wat de mannen verdienen. Eentiende.
Nu zegt dat ook veel over de soms obscene bedragen die de mannen krijgen, maar toch. In Amerika verdienen vrouwelijke professionals op het hoogste niveau, de LPGA Tour, aanzienlijk meer, maar de verschillen met de mannen zijn er net zo onevenredig groot.
Er gloort hoop
Of dit ooit gaat veranderen? Misschien. Er gloort hoop, nu daar Anne van Dam is, die met verve aan de weg timmert en misschien wel voor een nieuwe generatie een nieuw tijdperk inluidt. Zij heeft het allemaal: ze is een topatlete, een begenadigd golfster, met doorzettingsvermogen, werklust en een ijzersterk brein dat bestand is tegen de druk waar de meesten onder bezwijken. En dan ziet ze er ook nog eens fantastisch uit. Bovendien heeft Anne iets unieks, wat ze inmiddels ook in Amerika hebben gespot. Niet alleen heeft ze een swing die technisch gezien aan perfectie grenst, maar er zit ook kracht in. Echte kracht, en daarmee lengte, waarmee ze meteen tot de longhitters van de LPGA hoort. Met drives van 285 meter trek je de aandacht. Van iedereen.
Alles verandert
Terwijl Anne indruk blijft maken, werken wij intussen gewoon maar door. En wachten we geduldig op andere tijden, want alles verandert, uiteindelijk, en dat is namens mijn toekomstige schoon- en kleindochters een geruststellende gedachte. Over vijftig jaar vinden ze het op Augusta National heel normaal om vrouwelijke leden aan te nemen, verdienen de vrouwen hetzelfde als de mannen, gaat de blonde vriendin van de winnaar van het Brits Open niet óók automatisch met man en Claret Jug op de foto en is het merendeel van de golfverslaggevers in Europa vrouw.
Nog even over dat gênante persmomentje van daarnet: Darren Clarke stampvoette rücksichtlos langs me heen, want slecht gespeeld, en dus werd niemand te woord gestaan. Ik niet, maar mijn mannelijke collega’s ook niet.
Veertig meter verderop deelde hij trouwens wel een handtekening uit. Aan een vrouw.
