Wat stellen we nou eigenlijk voor? Helemaal niets!
Telegraafjournalist Hans Ruggenberg tourt de wereld over, zij aan zij met de beste golfers en wielrenners van ons land. Zij presteren, Hans schrijft erover in de krant. En passant dist hij ook wat extra verhalen op, exclusief voor GolfVrouw. In deze eerste aflevering: wat stellen we nou helemaal voor?
In het kielzog van veel golfers die in de wintermaanden een vlucht nemen naar het Midden-Oosten, trek ik eveneens naar dit zonovergoten deel van de wereld. Deze week: Oman.
Zweten en tikken
Het is hier, zoals altijd, snikheet. Druk tikkend en zwetend slinger ik alle kanten op in een busje door de woestijn, racend achter wielrenners aan, de sport die ik voor De Telegraaf ook versla.
Het is om die reden al een uitdaging op zich om de juiste letters te vinden op mijn laptop. Zeker wanneer onze chauffeur in traditionele Omani-outfit het gaspedaal nog eens extra in trapt.
Hoopvolle verwachtingen
Eerder dit jaar bezocht ik al Ras al Khaimah, een van de zeven Emiraten, waar de Al Hamra Golf Club de Tour-profs verwelkomde. Het luidde het begin in van een nieuw jaar, met hoopvolle verwachtingen van Joost Luiten en Darius van Driel. Zij moeten ’t toch doen voor Nederland, als hooggeplaatste Nederlanders op de DP World Tour. Hun eerste toernooien van 2025? Geen zeges, maar toch ook prima klasseringen. We hebben wel eens slechtere seizoensstarts gezien.
Excelleren tussen de besten van de wereld
En de andere Nederlanders? Wil Besseling bijvoorbeeld, die promoveerde.
En natúúrlijk de vrouwen: kan Anne van Dam op de Ladies European Tour andermaal excelleren en net als Luiten zege nummer zes boeken, en wat gaat Dewi Weber verder presteren op de Amerikaanse Tour? Haar eerste optreden dit jaar leverde meteen een plek bij de beste 25 op. Niet slecht als je het moet opnemen tegen de beste speelsters ter wereld.
He-le-maal niets
In de woestijn glijden mijn gedachten terug naar de afgelopen twaalf maanden. En ik stelde mijzelf de vraag wat golf in Nederland nu eigenlijk voorstelt? He-le-maal niets! Althans, als we op het NOC*NSF af moeten gaan.
Bizarre soap van afgelopen zomer
De bizarre soap van afgelopen sportzomer bonkt nog altijd herhaaldelijk met mokerslagen door mijn kop. Joost Luiten was ooit de nummer 28 van de wereld en is nog altijd een gedroomde ambassadeur van de golfsport in ons land. Zes toernooizeges heeft hij achter zijn naam en de 39-jarige Bleiswijker is met vele lichtjaren afstand de beste golfer – in elke gendercategorie – die Nederland ooit heeft gekend. Elke slotdag van zijn toernooien draagt hij als trotse vaandeldrager een oranje polo. Joost is een atleet die bereid is om de eer van Nederland tot op het bot te vertegenwoordigen tijdens de Spelen.
Voor de rechter slepen
Desondanks zag hij zich gedwongen om het Nederlands Olympisch Comité (NOC*NSF) voor de rechter de slepen, om zo deelname aan de Olympische Spelen in Parijs af te dwingen. De rechter gaf Joost gelijk. Terecht. Joost won zijn zaak, maar verloor ook direct weer, omdat door fouten en nalatigheid van de Nederlandse (NGF) en Internationale Golf Federatie (IGF) zijn plek voor de Zomerspelen al was vergeven aan de Zwitser Joel Girrbach, die bij wijze van spreken niet eens de veters mag strikken van Luiten.
Nul, nada, niks
Een paar weken later kreeg Nederlands beste golfster Anne van Dam eveneens een trap na van datzelfde NOC*NSF, dat haar A-status afnam. Het olympisch orgaan doet er al vele jaren werkelijk alles aan om zich te distantiëren van de golfsport.
De NGF ontvangt om precies te zijn 0 euro van NOC*NSF om zich door te ontwikkelen. Dat is letterlijk niks. En dat voor een sport die Olympisch is sinds 2016 en sindsdien zo belangrijk is geworden dat ook de wereldtoppers deelnemen.
Onderdeel van het probleem
En het dan wel raar vinden dat Nederland geen goede spelers meer voortbrengt? Welja. Het Nederlands olympisch orgaan lijkt gedeeltelijk oorzaak, gedeeltelijk onderdeel te zijn geworden van het probleem dat die nieuwe aanwas richting de top er nauwelijks is.
Liefdeloos, dat is het.
De enige liefde die er is, komt van onder meer TIG Sports, organisator van het KLM Open. En Robert van der Wallen, de man achter het binnenhalen van de Solheim Cup in 2026 op zijn Bernardus Golf.
Van de hemel naar de hel, en weer terug
Daarover later meer, want dat is allemaal pas volgend jaar.
Eerst komt nog 2025. Ik moet denken aan Tiger Woods. Volgens velen de beste golfer ooit, die tot 2009 onfeilbaar leek. Toen ging het meteen ook goed mis. Zo goed als hij het voor elkaar had in de baan, zo out of control bleek hij in zijn privé-leven, waarin hij buiten zijn huwelijk met het Zweedse model Elin Nordegren, met een boel andere vrouwen zijn seksverslaving probeerde te temmen. Het huwelijk barstte een jaar later, en Woods werd daarna nooit meer de oude.
Hij belandde in een kliniek om af te kicken van zijn seksverslaving, werd later gearresteerd, omdat hij wegens een cocktail aan medicijnen laveloos achter het stuur van zijn auto werd gevonden. In 2021 reed hij zijn wagen en zichzelf bijkans total loss tijdens een eenzijdig ongeluk. Hij verbrijzelde daarbij zijn rechterbeen en dat beperkt hem ernstig in zijn prestaties op de golfbaan; tevens heeft Tiger inmiddels zijn zesde rugoperatie gehad.
Fenomeen
Toch gaan we dit fenomeen straks in april waarschijnlijk terug zien op The Masters. Het evenement dat hij vijf keer won en waar hij in 2019 tegen alle verwachtingen in voor de laatste maal het prestigieuze groene colbert om zijn brede schouders gehangen kreeg. Het was zijn vijftiende Majorzege en Woods gelooft dat hij in een goede week, zonder al te veel pijn, nog kan meespelen om winst.
Al hadden we maar 1 procent van die passie
Iedereen heeft een mening over de 49-jarige Woods. Meestal een positieve. De tientallen affaires uit het verleden? Wat het publiek betreft allang en breed vergeven en vergeten.
Zelfs met een mank been, slechte rug en helse pijnen, is in alles de passie voor zijn sport van hem af te lezen.
Als NOC*NSF maar 1 procent van die liefde zou uiten, was het in Nederland een stuk beter gesteld met golf.
