Mijn verdriet geeft me ook kracht om andere vrouwen te helpen’

‘Mijn verdriet geeft me ook kracht om andere vrouwen te helpen’

Weduwen? Dat zijn toch altijd oude vrouwen? Dat dacht Astrid van Heumen altijd, tot ze zelf onverwachts weduwe werd. Haar verdriet werd de motor achter Widows for Widows, een netwerk waar weduwen professioneel advies kunnen inwinnen en zo de regie over hun leven terugpakken. ‘Er is leven na zijn dood.’

‘Er is niets ergers dan dat mensen medelijden met je hebben. Dat ze je zielig vinden. Of dat mensen geld aan je willen verdienen, terwijl je je geen raad weet met je verdriet en alles wat over je heen komt als je partner komt te overlijden.’ Dat stelt Astrid van Heumen, partner en headhunter bij Corporate Casting, en ze ervoer het zelf. In augustus 2020 overleed haar man Lode. Astrid bleef achter, samen met haar 13-jarige dochter. ‘Ergens diep van binnen had ik een voorgevoel. Lode was al langer depressief. Het was zijn keuze, voor hem een daad van liefde, maar het blijft verschrikkelijk als iemand van wie je houdt, de dood verkiest boven het leven.’

Het is volgens Astrid haast niet voor te stellen wat er over je heen komt als je er plotseling alleen voor staat. ‘Dingen waar je niets van weet of van wilt weten. De onzekerheid, de vragen waar je geen antwoord op hebt. Het ongeloof en verdriet, de angst en onwetendheid. Het verdriet van je kind. Het niet willen toegeven aan de wanhoop, omdat je sterk moet blijven voor je omgeving. En intussen moet je praktische zaken regelen, zoals het afscheid, de uitvaart, de kaarten, de ceremonie, de notaris, het testament, de executeur testamentair, de financiële zaken, je huis, bezittingen. Wie helpt je met de administratie en de boekhouding? Wie kun je vertrouwen? Hoe krijg je je leven weer op de rit?’ Met deze en nog veel meer vragen werd Astrid geconfronteerd. ‘Ik had geen idee waar ik moest beginnen. Ik had het zelf niet, maar ook nog nooit in mijn omgeving meegemaakt.’

Dankzij het netwerk dat ze door haar vroegere financiële werk in The City in Londen en daarna als corporate headhunter had opgebouwd, kreeg ze het overzicht enigszins terug. ‘Ik heb bovendien het geluk dat ik van nature een vrij zakelijk persoon ben: als ik een probleem heb, dan stap ik op iemand af en vraag: hoe los ik dit op? Zonder die zakelijke grondhouding had ik me denk ik geen raad geweten.’

Nauwelijks een maand nadat Astrid weduwe was geworden, overleed de man van een haar vriendinnen, Marianne. Het verdriet versterkte hun band. Ze troostten elkaar, deelden hun vragen en ervaringen, wisselden tips uit. ‘Op een nacht – ik lag wakker, zoals wel vaker sinds ik weduwe ben – bedacht ik: Hier moeten we iets mee. Want we vonden het beiden raar dat we als weduwen tegen allerlei dingen aanliepen en vragen hadden waarover we niks konden vinden op internet. Dus sloegen we de handen ineen en richtten Widows for Widows op: een netwerk van en voor weduwen waar je terecht kunt voor betrouwbaar, professioneel advies. Of dat nu financieel is, of op juridisch, psychologisch of sociaal gebied.’

‘Ik dacht vroeger altijd: weduwen, maar dat zijn toch oude vrouwen? Nu ik zelf weduwe ben, weet ik beter. En ontdekte ik dat er zoveel meer vrouwen zijn zoals ik, die weduwe zijn en midden in het leven staan.’ Widows for Widows is een netwerk, een sisterhood, gebouwd op vier peilers, gebaseerd op de vier fasen die je meemaakt als weduwe: het verdriet en de rouw die je doormaakt; de praktische, financiële en juridische zaken die je moet regelen; je financiële zelfstandigheid en het vinden van werk; en tot slot je sociale leven: hoe maak je je leven weer leuk?’ ‘Onze gemene deler is dat we weduwe zijn en dat we vragen en ervaringen met elkaar kunnen delen. We hebben allemaal vriendinnen bij wie we terecht kunnen, maar dit kan maar tot op zekere hoogte, want zij hebben hun partner nog en hun leven gaat gewoon door. Dan is het heel fijn om een netwerk te hebben waar je expertise vindt die je nodig hebt. Dat je niet altijd bij die vriendelijke buurman hoeft aan te kloppen, maar dat je professioneel advies vindt in een vertrouwde omgeving. Zodat je uiteindelijk weer, ondanks je verdriet en de tegenslagen, regie terugpakt over je leven.’

Astrid vergelijkt het leven wel eens met golf, wat ze in haar vrije tijd graag doet. ‘Een openingsdrive kan je vleugels geven als hij mooi is. Maar dan kom je bij je bal en dan wordt het moeilijker: de bal ligt misschien niet lekker, of je hebt allerlei obstakels tussen jou en de hole. Je moet de juiste strategie kiezen, de juiste club. Soms lukt het en hole je uit met een mooie score. Maar op de volgende hole weet je dat er geen enkele garantie is dat het weer lukt. Golf is als het leven. Je probeert elke keer een mooie bal te slaan, maar er zitten onvermijdelijk afzwaaiers tussen. En dan gaat het om: hoe krijg je het daarna weer op de rit?’

Na wat ze heeft meegemaakt is het opbouwen van dit netwerk ook een helende exercitie voor Astrid. ‘Ik ben niet meer bang om als het ware de verkeerde bal te slaan. En dit is ook een manier om te dealen met mijn eigen verdriet. Ik kan er een positieve draai aan geven. Het is zo fijn om iets te kunnen betekenen voor anderen. Ik help mezelf door anderen te helpen. ‘De Engelsen hebben er zulke mooie woorden voor: We are priviliged; we are among the living. En zo is het. Want hoe pijnlijk en verdrietig ook, je moet van je leven toch iets moois proberen te maken. Dat doe ik dan ook. Ik weet dat Lode dit zou supporten, hij zou het fantastisch vinden. Zo is het ook een altaartje, voor hem, voor mezelf en voor anderen. Er is leven na zijn dood.’