Bijna drie weken ben ik nu lid van de sportschool. Totnogtoe ben ik er niet atletischer van geworden. Dat komt volgens mijn vriendinnen omdat lid zijn alleen niet volstaat. Ik moet er ook nog daadwerkelijk naar toe.
Dit raakt nu precies de kern van mijn probleem. Ik wil wel, ik weet dat het goed voor me is en toch ervaar ik steeds weer die handicap om op de sportschool/golfbaan etc. te verschijnen. Er zijn zoveel andere verleidingen. Het fenomeen keuzestress beperkt zich niet tot de leeftijdsgroep van dertigers, dat wordt mij steeds meer duidelijk.
Mijn leven is goed gevuld met twee bloeiende loopbanen, een relatie, Netflix en een kat. Wanneer zich een moment aandient dat mijn agenda leeg is, dan wordt mijn hoofd direct gevuld met een duizelingwekkend aantal opties. Vandaag is dat niet anders. Ga ik naar die modetentoonstelling of lunchen aan het strand? Een dagje herstelwerkzaamheden bij de Bergman Kliniek of met de Thalys naar Parijs? Wil ik iets nuttigs doen, iets leuks, iets in de buitenlucht? Wandelen, golfen?
Een rondje golf combineert natuurlijk veel gezonds voor lichaam en geest: je bent buiten, in beweging, sociaal bezig, en je gaat de uitdaging met jezelf aan. Het PING!geluid van je club als je de bal goed raakt, daar gaat bovendien weinig boven. Behalve dan wanneer ik eindelijk die ene jurk zou vinden die alle andere jurken overbodig maakt. Of de endorfines van een rondje rennen.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe moeilijker de keuze wordt. Tegen de tijd dat ik eraan toe ben om een knoop door te hakken, is het al ver in de middag. Ik neem de enige juiste beslissing voor dit moment en plof met een glas bubbels op de bank (nee, geen handicap voor de 19e hole). En morgen ga ik dan echt de baan op! Of naar de sportschool…
Het boek van Maya Stomp is te bestellen druk op deze link en bestel!
