“Hè., golluf?! Dat meen je niet.! Golf jij.!?” “Wat ráár joh.!?” “Ik vind jou helemaal geen type voor golf. Saai man. Heb je dan ook zo’n broek.?”
Saaie kinderloze huismus
Op de een of andere manier moet ik dit verdedigen. Maar beken ook trots dat ik inderdaad zo’n broek heb. Ja, ik bèn een golfer en so fokking what (!!), probeer ik uit te stralen.
In het dagelijks leven zie ik er anders uit. Mijn werk ‘dwingt’ me te kleden als een kruising bouwvakker-kunstenaar, wat ook wel een beetje de lading dekt van m’n beroep. Het beeld wat deze collega van mij heeft, vanwege mijn baard en lange haar, doet eerder denken aan een rockmuzikant met een voorkeur voor drank en drugs, dan aan een saaie kinderloze huismus.
Toch kent hij me helemaal niet.
Het is dan ook serieus een teleurstelling voor ‘m als ik vertel dat ik niet rook, niet drink, al helemaal geen drugs gebruik, geen kinderen heb, graag vroeg naar bed ga en zèlfs niet van muziek hou. In één klap is z’n mensenkennis onderuit geveegd. Het woord ‘saai’ slikt ie haastig in, dat merk ik, want opnieuw een misser in z’n inschatting kan hij zich nu niet permitteren.
“Wèl genieten hè..!”
Eigenlijk best een idiote situatie om iemand die je niet goed kent, zómaar, te framen als saai. En dus als minder. Als niet een van óns. Ach, die ruwe oordelen, het gebeurt steeds vaker, alles moet hip en leuk zijn en ‘genieten’ is niet meer de conclusie van een leuke dag maar juist de loodzware opgave vóóraf geworden. “wèl genieten hè..!” alsof het een opdracht is. Waarom zó moeilijk, waarom zóveel druk.
Om mij heen lijkt iedereen ook bang voor saai. De juffrouw die de bestelling opneemt vraagt: “Wil je gewoon koffie met melk?! Ik kan ook cappuccino maken hoor of een latte macchiato?”
Simpel bestaat niet meer, alles moet moeilijk. Simpel is saai, moeilijk is een stuk beter voor je. Ik hou verdomme van saai. En ik ben ook niet bang om het te zijn. Misschien golf ik daarom ook zo graag 😉
‘die golfmensen’
Als ons gesprekje verder hobbelt en de nieuwsgierige er gaandeweg achter is gekomen dat ik voor 50 uur tatoeages op m’n rug heb staan, begrijpt hij het helemáál niet meer. “Hè, heb jij tattoos ? Dat meen je niet ? En je golft..” “Wat ráár joh.!?” Hij neemt z’n laatste slok en ik zie in z’n gezicht dat hij deze puzzel niet kan oplossen. “Maar…, ik snap het niet,.. vinden ‘die golfmensen’ het dan óók niet raar dat jij golft ?”
De verwarring is alleen maar groter geworden. Hoofdschuddend lepelt hij z’n grote latte-glas leeg en staat op. Mijn koffie is nog onberoerd en vermoedelijk koud.
Haha! Hiet een getatooeerde makelarette, die een hekel aan makelaars heeft, geen snelle scooter maar een doodgewone fiets gebruikt om naar afspraken te gaan, liever vroeg naar bed gaat dan te netwerken, nog nooit gin-tonic heeft besteld, in een huurappartement woont in plaats van een eigen huis, etc. “huh?? ben jij makelaar??? dat had ik écht nooooit achter jou gezocht!”… dus. Lieve groet, Esther Verhoeven (p.s. niet vergeten te genieten he!?) ?