Hoe voorkom je blessures? Nou. Zo dus niet.
Die pijn in mijn arm kon onmogelijk worden veroorzaakt door mijn grip, dacht Telegraaf en GolfVrouw journalist Miriam Mars. ‘Een muisarm. Dat had ik. Door al dat thuiswerk had ik RSI. Ik had van alles, maar zeker geen aan golf gerelateerde blessure. Ben je gek?’
‘Ik haalde ooit mijn golfvaardigheidsbewijs. In het Annus Horribilis 2020. Op een regenachtige dag. Met veel zijwind’. Er komt een dag dat mijn kleinkinderen aan mij gaan vragen wanneer ik verslaafd raakte aan golf. En dan wordt dàt mijn antwoord. Zo stel ik mijzelf, met mijn toekomstige kleinkinderen, het vraaggesprek voor rond het jaar 2035 als ik hen vertel hoe ik ooit verslaafd raakte aan deze sport.
Ik vertel hun niet dat ik, toen de golfbanen na maanden eenmaal weer open mochten, ik na slechts één les weer voluit ging op de drivingrange en de putting green. Dat ik minstens drie keer per week mijn golftas in de auto wierp om te gaan oefenen en eigenlijk, achteraf gezien, maar wat aanklooide. Ik wist toch hoe het moest? Had toch genoeg lessen gehad? En dat het daarna misging. Door mijn eigen koppigheid. Tegen het einde van het jaar kreeg ik een raar soort pijn in mijn onderarm. Ik negeerde het. Stak mijn kop in het zand. Ik sloeg steeds verder. En beter. Dat was voor mij het teken dat er niets aan de hand was met mijn techniek. Ik zag medegolfers op de DR afslaan, die, nadat ze een bal hadden geslagen, zichzelf nog net niet op de schouders klopten terwijl ik niet begreep hoe ze die bal in hemelsnaam hadden kunnen raken. Die pijn in mijn arm kon onmogelijk worden veroorzaakt door mijn grip of spel. Een muisarm. Dat had ik. Door al dat ge-thuiswerk had ik RSI. Ik had van alles, maar zeker geen aan golf gerelateerde blessure. Ben je gek?
Ik keek uit naar mijn een-na-laatste masterclass golf van dat jaar. We zouden worden gefinetuned op het gebied van putten. De ochtend begon fantastisch. Het was koud en zonnig. Er stond amper wind. Het was beregezellig en ontzettend leerzaam. Totdat golfpro Marloes abrupt bij mij stopte en tot haar grote schrik zag hoe ik met een door pijn vertrokken gezicht mijn club vasthield. ‘Laat eens zien hoe jij je club vasthoudt als je slaat Mir?’ Ik pakte mijn club en hield hem vast. Het duurde één nanoseconde voor ze zei: kappen jij. Onmiddellijk. Ze pakte mijn arm, duwde op mijn pijnlijke plekken en keek mij ongerust aan. Ik bleek mijn club op een manier vast te houden die ervoor zou gaan zorgen dat ik een chronische blessure op zou gaan lopen als ik zo door zou gaan. Het scheelde slecht één millimetertje. En juist dat ene millimetertje veroorzaakte mijn pijn. Ze voegde daaraan toe: heb je enig idee hoeveel mensen kappen met golfen omdat ze zichzelf een verkeerde techniek hebben aangeleerd? Jij gaat eerst een les nemen bij jouw pro om jezelf de juiste grip aan te leren voor je weer de baan opgaat. Begrepen? En zo? Zo eindigde mijn golfjaar 2020. Met een nieuwe techniek die ik amper onder de knie krijg èn spijt als haren op mijn hoofd dat ik zo koppig was.
Dat alles ga ik natuurlijk niet aan mijn kleinkinderen vertellen. Mochten ze ooit de ambitie hebben om ook te gaan golfen? Ik leer hun de allerbelangrijkste les voor amateurgolfers. Let op! Neem regelmatig een lesje. Niet alleen om steeds beter te worden, maar ook om te kijken of je de nog steeds de juiste techniek hebt. En dat oma door haar koppige gedrag uiteindelijk bij een fysiotherapeut gespecialiseerd in golfblessures terecht kwam? Dat laat ik voorlopig achterwege. Ik heb nog de tijd tot 2035.