Dat zij een paar maanden geleden voor de Solheim Cup een captain’s pick kreeg, was goed voor een hoop kritiek, maar de Noorse routinier Suzann Pettersen bewees het ongelijk van de criticasters. Zij haalde de Solheim Cup terug naar Europa.
Waarom geef je iemand een wildcard die, na een lange periode van afwezigheid, nog maar net terug is in het competitieve circuit? En die bovendien overduidelijk nog niet heeft laten zien dat ze in vorm is?
Spot on
Captain Catriona Matthew’s gelijk werd bewezen op zondagmiddag 17:30 uur, op de achttiende green van Gleneagles. Daar bleek haar persoonlijke keuze voor de 38-jarige Pettersen spot on. Op die laatste green had Amerika maar een half punt nodig voor de eindzege, waar team USA heel dichtbij was. En hoewel de Amerikanen, met hun luidruchtige fans, de Solheim Cup al konden aanraken, liep het anders.
Foto credits: Tristan Jones (LET)
Ademloos
En hoe. De putt van Marina Alex glipte rakelings langs de hole, en terwijl het toekijkende publiek de adem inhield, rolde Suzann Pettersen die van haar in het hart van de hole.
Opmars
Tot dat moment gaven maar weinig toeschouwers Team Europa nog een kans. Hoewel het ‘blauw’ zondag op het scorebord al snel overheerste, maakten de Amerikanen een indrukwekkende opmars. Anne van Dam verloor op 18 nipt van Lizette Salas, en ook de Duitse Caroline Masson was niet opgewassen tegen de Amerikaanse Jessica Korda. Zelfs de gelouterde Azahara Muñoz uit Spanje moest zich gewonnen geven.
Doorslaggevend
Drie ‘blauwe’ partijen in de staart slaagden er echter in de wedstrijd om te keren. Anna Nordqvist als eerste: zij won eenvoudig van Morgan Pressel. Daarna was het de beurt aan Bronte Law. Na de turn verloor ze flink terrein, maar wat ze aan het slot van haar match deed, was doorslaggevend: ze won op 17. Dit bracht de stand op 13,5 voor Europa. En alle ogen waren ineens gericht op de speelster, van wie iedereen dacht dat haar carrière voorbij was.
Uitschreeuwen
‘Ik wist dat ik dichtbij was, en dat dit moment, deze approach naar de achttiende green, deze putt, belangrijk was’, bracht Suzann Pettersen na afloop uit. Toch was ze op dat moment niet exact op de hoogte van hoe de situatie ervoor stond. Dat haar teamgenoot Bronte Law net haar partij op 17 had gewonnen, wist ze bijvoorbeeld nog niet.
De rest van het team wel. Net als alle toeschouwers rondom de green van achttien, die het letterlijk uitschreeuwden toen Pettersens bal in de hole verdween. Uitgerekend de speelster die zich – door haar ervaring – misschien wel het meest realiseert wat het betekent om deze beker te winnen, liet zien wat ze waard is.
De ontlading was groot, ook bij Anne van Dam, die deze week haar debuut maakte. Haar birdieputt voor de winst van de hole en een halve van haar single, gleed er maar net langs. ‘Het was jammer dat ik op het laatste moment geen half puntje eruit kon slepen. Dan moet je zenuwachtig toekijken hoe de rest van je team speelt. Het kon beide kanten opvallen; de emoties gingen heen en weer. Je doet dit ook met het team, voor het team, je speelt voor elkaar. Dat maakt alles enorm intens.’
Na afloop verklaarde Pettersen dat het niet mooier wordt dan dit. En dat dit het moment is om een punt achter haar carrière te zetten. ‘Ik ben ongelofelijk trots op dit team. Iedereen heeft hieraan bijgedragen. Zonder hen had mijn putt niet uitgemaakt, dus ik heb dit niet in mijn eentje gedaan. Dit is een absoluut hoogtepunt, en ben ontzettend dankbaar dat Catriona mij deze kans heeft gegeven. Het is nu mooi geweest, ik kan nu met een gerust hart met pensioen gaan.’
