Als verstokte vrijgezel begrijp ik vrouwen weer een beetje beter

Wie denkt dat een journalist het na 23 jaar in het vak wel allemaal gezien heeft, zit er volledig naast. De mediawereld verandert sneller dan ooit. ’Clickbaits’ over de dood, iets anders vreselijks of seks voeren de boventoon.

Het is al een hele uitdaging om voor De Telegraaf invalshoeken te vinden die gelezen worden, dus waarom maak ik het mezelf nog moeilijker om voor een platvorm te schrijven die voornamelijk door vrouwen wordt gelezen?

Ik ben niet iemand die gedijt op routines, getuige de georganiseerde chaos in mijn leven. Mijn kledingkast is daar een weerspiegeling van. Alle broeken, polo’s, truien en sportkleding heb ik door elkaar heen geflikkerd. Het is een uitdaging om dan juist dat ene shirt te vinden. Soms een frustratie wanneer het zich ergens stiekem achterin een hoekje van mijn kast heeft verstopt. Met tegenzin trek ik dan wegens tijdnood iets anders aan, om de volgende keer alles weer helemaal overhoop te gooien, want vinden zal ik dat shirt. Al kan het ook zomaar dat ik die ergens in een hotel ben vergeten in te pakken.

Zo leef ik ook mijn leven en dat is tevens terug te leiden naar mijn werk. Op zoek naar dat beklijvende verhaal, maar soms lukt het niet helemaal zoals ik het in gedachte had. Er heerst tevredenheid wanneer ik er wel uit pers wat er in zit. Hoe krijg ik het dan voor elkaar dat vrouwen mij gaan lezen? Door ze te snappen, of juist niet? In ieder geval door naar ze te luisteren, toch?

Deze inleiding brengt me tot een aantal interessante gesprekken die ik met vrouwelijke golfers Anne van Dam en Dewi Weber en wielrenster Demi Vollering voerde. Als wielerverslaggever heb ik Vollering geregeld gesproken. Ze praat openlijk over vrouwenstrubbelingen, zoals dat menstruatie heel vervelend kan zijn. Tevens durft ze haar kwetsbaarheid te tonen. Vorige week barstte ze in tranen uit toen ze sprak over (jonge) mensen met mentale problemen. Ik vind het mooi dat zij deze ’gevoelige’ onderwerpen durft aan te kaarten. Ik merk dat ze me daarmee raakt. Door te luisteren snap ik meer wat er speelt bij vrouwen en dat ze door stuiterende hormonen niet altijd helemaal ’zichzelf’ zijn.

Anne van Dam ken ik al jaren, maar vorige week zat ik voor het eerst een heel uur met haar aan de telefoon. Gebiologeerd te luisteren naar haar worstelingen in een wereld waar als atleet veel van je wordt verwacht. Ze dwong zichzelf bij wijze van spreken zover te gaan dat ze er bijna mentaal aan kapot ging. Voor De Telegraaf heb ik een verhaal geschreven, waarin Van Dam dieper ingaat op hoe ze zich door die periode heen sloeg.

Op een gegeven moment noemde ze zichzelf een ’slaaf van haar sport’. Een mooie uitspraak, maar tegelijk kreeg ik pijn in mijn buik, omdat dat ook betekent dat je niet kunt genieten van het golfen, waar ze intrinsiek zoveel van houdt. Is dit typisch iets vrouwelijks? Misschien niet. Het komt wel uit de mond van een vrouw die in een sport – die helaas nog steeds te veel een mannenwereld is – haar droom wil waarmaken. Ze vertelde me nog iets. Haar droom om piloot te worden, een beroep waar ik een overeenkomst zie met golf qua (scheve) verhouding tussen mannen en vrouwen.

Dewi Weber kende ik nog niet persoonlijk, maar met haar zat ik ook lange tijd aan de telefoon. Zij verkaste net als Van Dam naar de Verenigde Staten om haar golfdroom waar te maken. Een 18-jarige vrouw alleen die haar spaarpot kapotsloeg en alles achterliet in Nederland. Ze wil hoe dan ook slagen als professional en lijkt die kant na leerzame jaren op te gaan.

Ik merk aan de gesprekken met deze vrouwen dat ik graag naar ze luister. Dat ze allemaal verhalen met een ziel hebben die ik graag opschrijf. Zelfs na 23 jaar ben ik op zulke momenten nog altijd verrast en blij.

En ja, door te luisteren, begrijp ik vrouwen weer een beetje beter.