Solheim Cup-held Suzann Pettersen zette na 20 jaar, 17 tourzeges en 2 Majors een punt achter haar carrière. ‘Ze zeggen dat het moederschap je verandert. Ik dacht altijd dat dit geleidelijk zou gaan. Maar het moment dat mijn zoon voor het eerst ademhaalde, was ik direct een ander mens.’

Suzann Pettersen, de speelster die de winnende putt voor Team Europe maakte in de spannendste Solheim Cup-ontknoping ooit, zette op Gleneagles een punt achter haar carrière. Na 20 jaar op de Ladies European Tour en LPGA, 17 tourzeges en twee Majors was het mooi geweest. In een brief aan haar 1-jarige zoon, die op LPGA.com werd gepubliceerd, vertelt ze waarom.

Top-10

Twintig jaar lang reisde de Noorse Suzann Pettersen de wereld over om toernooien te spelen op de Europese damestour en de hoogste tour ter wereld, de LPGA. Het legde haar geen windeieren: Pettersen won meerdere toernooien, waaronder twee keer een Major, en behoorde jarenlang tot de tien beste golfsters ter wereld.

Keerzijde

Maar het leven van een topsporter kent ook een schaduwzijde. Alles draaide om golf en er was weinig ruimte voor iets anders: ‘Mijn leven op tour en mijn persoonlijke leven raakten zo verweven met elkaar, dat ik ze soms niet uit elkaar kon houden’, aldus Pettersen in haar brief. ‘Mijn identiteit was verweven met wat ik deed. Hoe ik speelde, hoe trainde, hoeveel putts ik maakte of miste – het had allemaal invloed op mijn humeur, relaties en vooral mijn keuzes. Ik was egocentrisch, wat ik ook noodzakelijk vond, omdat het een voorwaarde was voor succes.’

Gedwongen rust

Toen ze in verwachting raakte en er vroeg in haar zwangerschap complicaties optraden, zag Pettersen zich genoodzaakt een stap terug te doen. Zeer tegen haar zin, maar artsen verboden haar om te reizen en toernooien te spelen. ‘Wat is nu negen maanden op een mensenleven?’ Zei haar arts tegen haar. Toen ze noodgedwongen rust nam, besefte Pettersen pas hoe intens haar golfleven altijd was geweest. ‘Ik was altijd bezig met golf; voor het eerst in 20 jaar switchte mijn brein naar een normale stand.’

Een ander mens

En het veranderde helemaal toen haar zoon werd geboren. ‘Ze zeggen altijd dat het moederschap je verandert. Ik dacht altijd dat dit een geleidelijk proces was. Maar dat klopt niet. Het gebeurt meteen. Het moment dat mijn zoon werd geboren en voor het eerst ademhaalde, was ik een ander mens. Ik vroeg mij af: ‘Is er echt nog een goede reden om terug naar de Tour te gaan, naar dat andere leven? Is er nog iets in golf wat ik moet bereiken, is dat het waard?’

Suzann Pettersen of Norway celebrates a winning out on the 8th green during Saturday afternoon fourballs

Werk en gezin combineren

Uiteindelijk keert Pettersen terug naar haar Tourleven – voor even. Met terugwerkende kracht spreekt ze haar bewondering uit voor vrouwen overal ter wereld, die werk met een gezin weten te combineren. ‘Je realiseert je niet hoe ingewikkeld dit kan zijn, tot je het zelf moet doen. Er zijn miljoenen vrouwen die werken en kinderen opvoeden. Hoe ze het doen, ik weet het niet. Ze krijgen er in elk geval niet genoeg credits voor. Dat geldt zeker voor de moeders op Tour. Ik kan het me niet eens voorstellen hoe je dit doet met meer dan een kind, toernooien spelen en reizen met je gezin.’

Wildcard

Pettersen speelt uiteindelijke een paar toernooien en krijgt van Solheim Cup captain Catriona Matthew een wildcard. Een keuze die flink werd bekritiseerd, want waarom zou je een wildcard gunnen aan een speelster die er zo lang uit is geweest en nog niet in vorm is?

Instinct

Het instinct van Matthew klopte echter – Pettersen bleek een van de belangrijke sleutels tot de uiteindelijke zege voor Team Europe. Ze schreef geschiedenis door de winnende putt te maken in de Solheim Cup met de spannendste ontknoping ooit.

‘It all leads to this moment’

Vrijwel direct daarna maakte Pettersen bekend een punt te zetten achter haar carrière. De pay-off van de Solheim Cup 2019 – It All Leads To This Moment – leek voor haar geschreven. ‘Toen ik de bal in de hole zag verdwijnen en alle fans en publiek om mij heen hoorde schreeuwen, besefte ik dat deze zin aan het eind van mijn carrière paste. Alles kwam samen. Een geweldig team, geweldige captain, een fantastisch toernooi. Mijn familie was er. Mijn zoon was er. Ik hoefde me nooit meer af te vragen: wat als ik…, of had ik maar…? Dit was een einde zoals in een sprookje. Dit was nooit meer te overtreffen.’